اطلاعات جامع تخصصی پزشکی

در حال حاضر و براساس نتایج آزمایش‌های مختلف، چنین تصور می‌شود که مرحله‌ی حرکت سریع چشم به طریقی خاطرات و عواطف منفی ما را تثبیت می‌کند، اما اینکه آیا آن عواطف می‌توانند به خواب‌هایی که ما می‌بینیم، رخنه کنند، موضوع دیگری است. شواهد اولیه نشان می‌دهند که در جریان خواب، مراکز مغزی مرتبط با تنظیم عواطف، مانند آمیگدال فعال هستند. نشان داده شده است زمانی‌ که این مناطق دچار اختلال شوند، از شدت عاطفه‌ی خواب‌هایی که می‌بینیم، کاسته می‌شود. البته این می‌تواند یک همبستگی باشد ولی تمام چیزی که ما فعلا در مورد آن‌ها داریم، چند تئوری‌ است. تحت تئوری «شبیه‌سازی تهدید»، مغز ما با تمرین ترس در حین خواب خود را برای رویایی با ترس در زمان بیداری آماده می‌کند. در همین حال، مدل‌های دیگر پیشنهاد می‌کنند که خواب درگیری‌های عاطفی را حل می‌کند و موجب کاهش خلق‌و‌خوی منفی در روز بعد می‌شود. هر دو تئوری موافق این موضوع هستند که تجربه‌ی ترس در خواب منجر به پاسخ بهتر در زمان بیداری می‌شود؛ تنها اختلاف این تئوری‌ها در مورد چگونگی این فرایند است. نتایج مطالعه‌ی جدید حمایت بیشتری را از تئوری شبیه‌سازی فراهم می‌کند.